چرا برخی از دانش آموزان مدرسه را دوست ندارند؟

نمی توان از دانش آموزان انتظار داشت که از درس خواندن در کلاس هایی دلگیر با دیوارهای کثیف و زخمی، نیمکت های کوتاه یا بلند و خارج از رده و با معلمانی که تنها گوینده کلاسند و آنها باید شنونده شان باشند، لذت ببرند. هنوز این موضوع جا نیفتاده است که فضاهای آموزشی که دانش آموزان و معلمان چند ساعت در روز را در آنها سپری می کنند، لازم است مکان هایی شاد و آرامش بخش باشد.

ممکن است ایجاد فضای شاد در مدارس به منابع مالی نیاز داشته باشد، اما گاهی با داشتن منابعی اندک و میزانی ذوق و سلیقه هم می توان تغییرات زیادی ایجاد کرد. منتها ایجاد تحول در فضای مدارس و خارج کردن محیط های آموزشی از حالت کسالت بار، در درجه اول به تغییر نگرش مسئولان، مدیران و حتی معلمان مدرسه نیاز دارد.

در گام اول لازم است مشخص کنیم که دقیقاً می خواهیم چه شیوه آموزشی ای را در مدارسمان اجرا کنیم. آیا همان شیوه های سنتی آموزشی را می پسندیم و یا به دنبال نظریه های آموزشی جدیدی هستیم. آیا می خواهیم در مدارس ما دانش آموزان محقق و مبتکر بار بیایند و یا تنها به کتاب درسی بسنده می کنیم و می خواهیم که آنها تنها درسخوان باشند. باید توجه داشته باشیم که ما با هر تئوری ای فرزندانمان را در مدرسه آموزش دهیم در مراحل بعدی هم بر همین اساس رفتار خواهد کرد.

این موارد نشان می دهد که مدارس ما همچنان به شیوه های سنتی، آموزش می دهند. آموزش های مدارس ما بر این اساس است که دانش آموزان به گفته های معلمان گوش می دهند و لازم است که هر چه که آنها می گویند را بپذیرند و معلم دانای کل تلقی می شود.

نتیجه این است که این دانش آموزان بعدها وارد دانشگاه یا محیط ها کار هم می شوند ایده چندانی از خود ندارند. یک استاد جهاد دانشگاهی می گوید:«انگار این ایده که معلم یا استاد دانای کل است و نباید اشتباه کند و البته نباید او را به چالش گرفت، تغییرناپذیر است. در نتیجه استادان به این نتیجه رسیده اند که نباید اشتباه خودشان را بپذیرند.